दुनियेला करीत भयभीत
जेव्हा सूर्य विसावतो, धरणीच्या कुशीत ॥
आली खोट्याची दुनिया, गेला सत्याचा जमाना,
सावरण्या तोल जगाचा, सारे शोधतात महात्मा.
तूच तो महात्मा बन, असत्याशी युद्ध करीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
इमानदारीला मोल नाही, पैशाचा आहे वचक,
मारणारेच सारे जमलेत, कोण आहे तारक?
तूच तो तारक बन, मृत्युवर मात करीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
सत्य, शिव आणि सुंदरातले काहीच नाही शिल्लक,
कलियुगाच्या प्रभावामध्ये, झालेत देवही कफल्लक.
तूच एक श्रीमंत बन, त्यागाचे मूल्य वाढवीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
समर्थाच्या आधाराशिवाय, झालेत सारे लाचार,
आता तर वाटतोय सार्यांना, लाचारी हाच आधार.
खरा आधार होऊन दाखव, सार्यांचा तोल सावरीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो, धरणीच्या कुशीत ॥
