Ek Don Teen Chaar - New Marathi Movie

नवीन मराठी सिनेमाबद्दल 'चार' शब्द...

निपुण धर्माधिकारी आणि वैदेही परशुरामी यांचा 'एक दोन तीन चार' हा मराठी सिनेमा रिलीज झालाय. राम और श्याम, सीता और गीता, चालबाझ, जुडवा, अशा अनेक जुन्या चित्रपटांचा प्रीक्वेल शोभेल असा हा सिनेमा आहे. विषय वेगळा आहे आणि त्यातल्या टेक्निकल गोष्टीसुद्धा सोप्या करून सांगायचा प्रामाणिक प्रयत्न केलेला आहे. सिनेमाच्या नावावरून आणि ट्रेलरवरून कन्टेन्टचा अंदाज येतोच, पण इथं कुठलाही स्पॉइलर न देता सिनेमाबद्दल लिहीणार आहे.

निपुणचं कॅरेक्टर खूपच क्यूट आणि बिलीव्हेबल आहे. काही प्रसंग बघितल्यावर या रोलसाठी निपुणच का, या प्रश्नाचं उत्तर सहजच मिळतं. विशेषतः वैदेही आणि निपुणचे कित्येक सीन इमोशनल असले तरी 'ओव्हर' झालेले नाहीत. दोघांची ऑन-स्क्रीन केमिस्ट्री छान जुळून आलीय. वैदेहीला या सिनेमामध्ये अभिनयाची मोठी रेन्ज दाखवायची संधी आणि आव्हान दोन्ही मिळालंय आणि तिने या संधीचं सोनं केलंय असं म्हणायला हरकत नाही. सतीश आळेकरांची एनर्जी आणि स्क्रीन प्रेझेन्स जबरदस्त आहे. हृषीकेश जोशींचा छोटासा रोल भाव खाऊन जाणारा आहे.

या सिनेमाची स्टोरी आणि डायलॉग मराठी प्रेक्षकांसाठी नक्कीच थोडेसे धक्कादायक वाटू शकतील असे आहेत. विशेषतः काही नैसर्गिक शब्द आणि क्रिया मोठ्या स्क्रीनवर बघायची अजून सवय नसलेल्यांना ते खटकू शकेल. पण दिग्दर्शक वरुण नार्वेकर, लेखक-अभिनेता निपुण धर्माधिकारी, आणि इतर सगळ्याच कलाकारांनी कसलंही अवघडलेपण न ठेवता हा अवघड विषय मांडलेला आहे.

या सिनेमामध्ये कन्टेन्ट भरपूर असला तरी सिनेमा थोडा रेंगाळल्यासारखा वाटतो. तसा 'अमलताश'सुद्धा संथ होता, पण त्याचं बॅकग्राऊंड म्युझिक आणि सुंदर फ्रेम्समुळं संथपणा सुसह्यच नाही तर आवश्यक वाटत होता. 'एक दोन तीन चार' मात्र संथच नाही तर काही ठिकाणी तुटकसुद्धा वाटतो...

एक तर सिनेमाची मांडणी सलग नाही - म्हणजे, जानेवारी फेब्रुवारी मार्च एप्रिल अशा सिक्वेन्समध्ये प्रसंग घडत नाहीत. एप्रिलमधला प्रसंग समजेपर्यंत जानेवारीतला प्रसंग येतो आणि तो संपेपर्यंत डिसेंबर आणि मग मार्च, असा थोडासा कॉम्प्लिकेटेड फ्लो आहे. एका पॉइंटला आल्यावर तर असं वाटायला लागतं की, आतापर्यंत दाखवलेला सिनेमा हे एक स्वप्न होतं आणि खरा सिनेमा इथून सुरु होईल की काय. पण थँकफुली तसं काही होत नाही आणि या उलट-सुलट मांडणीची मजा शेवटी-शेवटी जास्त कळत जाते.

सिनेमाची स्टोरीलाईन ट्रेलरमध्ये खूपच जास्त उलगडून सांगितली की काय असं ॲक्च्युअल सिनेमा बघताना वाटून जातं. असं वाटायचं कारण म्हणजे, थिएटरमध्ये शेजारचे काही प्रेक्षक फक्त ट्रेलरमधले डायलॉग्ज कधी येतायत याची वाट बघत होते, त्या विशिष्ट प्रसंगांना दाद देत होते, आणि मग पुन्हा आपापल्या मोबाईलमध्ये (बहुतेक पुढच्या सिनेमाचा ट्रेलर) बघत होते. वीस सेकंदांच्या रील्ससारखा इफेक्ट काही प्रसंगांमध्ये (कदाचित मलाच) जाणवत होता.

स्टोरी, डायलॉग्ज, म्युझिक, गाणी, सिनेमॅटोग्राफी, मस्त जमून आलंय. पुण्यातल्या जागा मोठ्या स्क्रीनवर पुन्हा बघायला मिळाल्या, छान वाटलं.

एखादं शहर तुमच्या सिनेमामधलं कॅरेक्टर होऊ शकतं का? सचिन कुंडलकरच्या सिनेमांमध्ये तर शहर (पुणे, मुंबई, पाँडेचेरी, गोवा, इत्यादी) हेच मुख्य पात्र असतं अनेकदा. अमलताश, गोदावरी, अशा अलीकडच्या काही सिनेमांमध्ये हे पात्र ठळकपणे दिसलंय. आता 'एक दोन तीन चार' या सिनेमात असाच अनुभव घेताना छान वाटतं. पण हा अनुभव मोठ्या स्क्रीनवर सिनेमा बघताना मिळतो तसा मोबाईल आणि लॅपटॉपवर नाही मिळत, हेसुद्धा तेवढंच महत्त्वाचं.

मराठी सिनेमामध्ये एकदा एखादा ट्रेन्ड आला की अजीर्ण होईपर्यंत तसेच सिनेमे येत राहतात. 'दुनियादारी'नंतर आलेले कॉलेज लाईफवरचे सिनेमे, 'झिम्मा'नंतर आलेले बायकांच्या आयुष्यावरचे सिनेमे, लागोपाठ आलेले काही बायोपिक्स, यामधून बाहेर पडून परेश मोकाशी, नागराज मंजुळे, आशिष बेंडे, वरुण नार्वेकर, निपुण धर्माधिकारी, यांचे सिनेमे बघायला भारी वाटतंय. असंच काम करत राहण्यासाठी अनेक शुभेच्छा!

मंदार शिंदे

२०/०७/२०२४

Ek Don Teen Chaar - New Marathi Movie

Did you watch this movie?

चार-पाच महिन्यांपूर्वी मध्य प्रदेशातल्या एका स्कूल टीचरचा व्हिडीओ व्हायरल झाला होता, शाळेमधे डान्स करताना…

मग त्यात काय एवढं, असं वाटत असेल तर हे वाक्य पुन्हा वाचा…

चार-पाच महिन्यांपूर्वी मध्य प्रदेशातल्या एका शिक्षिकेचा व्हिडीओ व्हायरल झाला होता, शाळेमधे फिल्मी गाण्यांवर नाचताना…

आता त्रास झाला? शिक्षिका आणि नाच? फिल्मी गाण्यांवर? शाळेमधे? ज्ञानाचं पवित्र मंदिर, गुरुर्ब्रह्मा गुरुर्विष्णू, वगैरे वगैरे… आणि सस्पेन्ड! अर्थात, बातम्यांमधे तरी तसंच सांगितलंय की, संबंधित शिक्षिकेला या कृत्याबद्दल निलंबित करण्यात आलं… असो!

'सजनी शिंदे का व्हायरल व्हिडीओ' नावाचा एक मराठी सारण भरलेला हिंदी सिनेमा रिलीज झालाय, हे किती लोकांना माहितीय? मिखिल मुसाले आणि परिंदा जोशी (भारी नाव आहे ना!) यांनी लिहिलेली एक सामाजिक सस्पेन्स थ्रिलर फिल्म… बरंचसं शूटींग पुण्यात झालंय, त्यामुळं पुण्यातले कॅफे, रस्ते, गल्ल्या, पाट्या, वगैरे बघायला मिळतात… निमरत कौर, राधिका मदान, सुमित व्यास, यांच्यासोबत आपला चिन्मय मांडलेकर, आपला सुबोध भावे, आपले शशांक शेंडे, आपले किरण करमरकर, आणि ‘आमची’ भाग्यश्री पटवर्धनसुद्धा आहे… स्टोरी, डायलॉग्ज, सिनेमॅटोग्राफी, बॅकग्राऊंड स्कोअर, हे सगळं मस्त जमून आलंय…. पण अजून एक भारी गोष्ट म्हणजे, या सिनेमात ‘नाटक’सुद्धा आहे… असो!

पिक्चरची स्टोरी इथं सांगण्यात काही पॉइंट नाही… ‘अ’ ने ‘ब’ ला मारलं आणि ‘क’ ने ते शोधून काढलं, असं उलगडून काहीच सांगता येणार नाही… सगळं कॉम्प्लिकेटेड आहे, गुंतागुंतीचं आहे… बरं-वाईट, चूक-बरोबर, नैतिक-अनैतिक, कायदेशीर-बेकायदेशीर, या संकल्पनांना आव्हान देणारा, या चौकटी तोडून-मोडून एक नवीनच वर्तुळ बनवणारा अनुभव असं या सिनेमाचं वर्णन करता येईल… सुरुवातीला आपण बाहेरुन यातल्या पात्रांच्या आयुष्यात डोकावायला लागतो, आणि शेवटी आपणच या वर्तुळाचा केंद्रबिंदू बनून परिघावर चालत राहिलेल्या या सगळ्यांकडं बघत राहतो… सगळे चालतायत, पण पोहोचणार कुणीच नाही… आपल्या इच्छा, कृती, आणि त्यावर इतरांच्या प्रतिक्रिया, यांचा सतत विचार करत, भूतकाळाकडून चालायला सुरुवात तर केलीय, पण वर्तुळच असल्यानं भविष्याऐवजी पुन्हा भूतकाळाकडंच पावलं सरकत राहतात, असं शेवटी लक्षात येतं…

या सिनेमातला प्रत्येक सीन एक स्वतंत्र अनुभव आहे… आपल्या आत डोकावून बघायची संधी आहे… आपण त्या सिच्युएशनमधे कसे वागलो असतो, याचा विचार केल्यास त्रास आहे… विचार न केल्यास नुसताच पात्रांचा आणि घटनांचा भास आहे…

“स्टेजवरच्या कलाकारासाठी नाटकातला सगळ्यात भयंकर क्षण कुठला असेल, तर आता पडदा पडावा असं वाटत असताना पडदा न पडणं!”

असो! एखाद्या रहस्यकथेचं खरं यश कशात असतं माहितीये? रहस्याचा उलगडा झाला तरी कथा संपली नाही असं वाटण्यात… ‘अँड दे हॅप्पिली लिव्ह्ड एव्हर आफ्टर’ असं इथं वाटत नाही… ‘अँड दे रिमेइन्ड रेस्टलेस एव्हर आफ्टर’ असं म्हणता येईल फार तर…

'सजनी शिंदे का व्हायरल व्हिडीओ' नक्की बघा… थिएटरला बघायला मिळाला तर तुम्ही नशिबवान; नाही तर ओटीटी, युट्युब, कुठंतरी येईलच, त्यावर डोळे ताणून बघू शकता… इथं लिहिलेल्या गोष्टींचे रेफरन्स सिनेमात मिळतीलच… नाही मिळाले तरी हरकत नाही… कदाचित तुम्हाला काहीतरी वेगळं दिसेल, सापडेल… डुबकी मारून तर बघा…

जाता जाता, थोडं नॉलेज शेअरिंग करतो… असंच, जनरल नॉलेज… ‘फाइव्ह स्टेजेस ऑफ ग्रीफ’बद्दल ऐकलंय का? एखादी अप्रिय, दुःखद घटना घडली तर त्यानंतर कुठल्या पाच टप्प्यांमधून आपण जातो, याबद्दलचं ‘क्युब्लर-रॉस ग्रीफ सायकल’ माहिती असावं, म्हणून सांगतोय… अर्थात, प्रत्येकजण या पाचही टप्प्यांमधून आणि तेसुद्धा त्याच क्रमानं जात असेलच असं अजिबात नाही… पण सर्वसाधारणपणे, नकार किंवा अस्वीकार (डिनायल), राग (अँगर), बार्गेनिंग (याला मराठीत काय म्हणतात, कुणास ठाऊक), नैराश्य (डिप्रेशन), आणि स्वीकार (ऍक्सेप्टन्स), असे दुःख सहन करायचे पाच टप्पे आहेत… आपण कुठल्या टप्प्यावर आहोत, त्याप्रमाणं आपल्या प्रतिक्रिया आणि कृती घडत असतात… त्या टप्प्यावर, त्या वेळी ती कृती, ती प्रतिक्रिया कदाचित योग्य असेल, समर्थनीय असेल; पण त्यातून बाहेर पडल्यावर आपल्यालाच ती योग्य वाटेल याची खात्री देता येईल का, माहिती नाही… असो!

सिनेमा बघा, गाणी ऐका, डान्स करा… तुम्ही शिक्षक असाल, पोलिस असाल, कलाकार असाल, किंवा आणखी कुणी… पण सगळ्यात आधी, त्या वर्तुळाच्या मध्यभागी एक माणूस आहे… त्याच्याकडं पण लक्ष द्या थोडं, जमलं तर…

मंदार शिंदे

०२/११/२०२३

Did you watch this movie?

एक 'भारी' अनुभव!

नुकताच केदार शिंदेचा 'महाराष्ट्र शाहीर' येऊन गेला. लगेच 'बाईपण भारी देवा' सिनेमाचा ट्रेलर बघायला मिळाला. बहुतेक हा सिनेमा आधी बनवून तयार असावा. नावावरून आधी वाटलं, बाई'पण' भारी असते असं काहीतरी म्हणायचंय की काय! पण ट्रेलर बघितल्यावर कळालं, 'बाईपण' भारी असतं असं म्हणायचंय. विषय थोडा 'क्लिशे' वाटला खरा; पण केदार शिंदे ‘क्लिशे’ विषय घेऊन ‘विषय खोल’ सिनेमा बनवू शकतो, हे माहिती असल्यानं सिनेमा बघणार हे ठरलंच होतं.

स्क्रिप्टवर मजबूत पकड, शार्प डायलॉग्ज, सुंदर फ्रेम्स, कलाकारांच्या ‘बाई’गर्दीत सुद्धा प्रत्येक पात्राला न्याय देणारं फूटेज, आणि पारंपारिक-आधुनिक संगीताचं बेमालूम मिश्रण, या सगळ्याचा एकत्रित परिणाम म्हणजे एक ‘भारी’ मराठी सिनेमा! रोहिणी हट्टंगडी, वंदना गुप्ते, अशा दिग्गज आणि अनुभवी कलाकारांपासून, सुकन्या, सुचित्रा बांदेकर, शिल्पा नवलकर, दीपा परब, अशा वेगवेगळ्या वयोगटातल्या 'डॉन' बायकांना एकत्र आणायचं काम कौतुकास्पद आहेच; पण त्यापेक्षा जास्त महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे, यापैकी कुठल्याही कलाकाराला भाव खायची संधी न देता, 'बाईपण भारी देवा' हा शेवटपर्यंत 'दिग्दर्शकाचा सिनेमा' राहतो आणि आपल्याला नेमकं कुणाचं काम आवडलं किंवा कुठला भाग आवडला, हे अजिबात ठरवताच येऊ नये, याची व्यवस्था केदारनं केलेली दिसते.

सिनेमाची स्टोरी किंवा खरंतर वेगवेगळ्या पात्रांच्या समांतर चालणाऱ्या स्टोऱ्यांचं कोलाज, या दृष्टीकोनातून विचार करण्याऐवजी, हा म्युझिकल प्रवास अनुभवणं मी कधीही प्रेफर करेन. परंपरा विरुद्ध मॉडर्न लाईफस्टाईल, एकत्र कुटुंब विरुद्ध विभक्त कुटुंब, करियर की घर, दुष्ट की सज्जन, चांगले की वाईट, असा कुठलाच सामना किंवा जय-पराजय या सिनेमामध्ये बघायला मिळणार नाही. बघणाऱ्यानं आपल्या आयुष्यातल्या पात्रांशी आणि प्रसंगांशी आणि परिस्थितीशी संबंध जोडायचा प्रयत्न केला तरी यातून कसलाही बोध, निर्णय, आदर्श मिळवता येणार नाही. जे घडतंय त्याची मजा घ्यायची, जे पटतंय ते बरोबर न्यायचं, पटत नसेल ते सोडून द्यायचं, असा हलका-फुलका सिनेमा आहे 'बाईपण भारी देवा!’ पु. ल. देशपांडेंच्या 'वाऱ्यावरची वरात'मध्ये सुरुवातीला सूत्रधार (म्हणजे खुद्द पु. ल.) म्हणे - "आजचा आमचा हा कार्यक्रम असाच आपला मजेचा आहे, हसून सोडून द्यायचा आहे. त्याच्यात उगीचच साहित्यिक मूल्य वगैरे पहायचं नाही हं! म्हणजे ते सापडणार नाहीच..." या ‘डिस्क्लेमर’नंतर 'वाऱ्यावरची वरात' बघितली, की त्यातल्या साहित्यिक मूल्यानं आणि जीवन दर्शनानं प्रेक्षकांचे डोळे दिपून जातात, पण ते त्यांच्या लक्षातसुद्धा येत नाही. केदार शिंदेचा हा सिनेमा असाच काहीसा अनुभव देतो, असं मला माझ्या अनुभवावरून नमूद करावंसं वाटतं.

सिनेमातल्या तांत्रिक गोष्टींवर इथं चर्चा करणार नाही, पण दोन प्रसंगांचा उल्लेख करायचा मोह टाळता येत नाहीये. झोया अख्तरच्या 'गली बॉय'मध्ये एका प्रसंगात रणवीर कारमध्ये बसलेला असतो आणि सभोवतालच्या रोषणाईचं प्रतिबिंब त्याच्या गाडीवर (त्याच्यावर नाही, त्याच्या गाडीवर) पडलेलं दिसतं. या सुंदर फ्रेमची आठवण करून देणारा एक उत्कृष्ट प्रसंग 'बाईपण भारी देवा' मध्ये बघायला मिळतो. कुठला ते प्रत्यक्ष स्क्रीनवर बघायला जावंच लागेल. दुसरा एक प्रसंग म्हणजे, 'टाईम मशीन’चं तंत्र वापरून भूतकाळ आणि वर्तमानकाळाची गुंफण करणारी एक सुरेख फ्रेम सिनेमाच्या शेवटच्या टप्पात बघायला मिळते. कथा, संवाद, संगीत, दृश्य प्रतिमा, रंगसंगती, या सगळ्या गोष्टींवर दिग्दर्शकाची हुकूमत एकाच वेळी दाखवणारे हे काही प्रसंग आहेत.

'बाईपण भारी देवा' या सिनेमाची स्टोरी म्हणजे एक स्वतंत्र चर्चेचा विषय आहे. इथं फक्त सिनेमा बघून आलेला फील शेअर केला आहे. मोठ्या स्क्रीनवर हा फील घ्यायलाच लागतोय गड्यांनो... जा आणि भारी वाटून घ्या!

- मंदार शिंदे

०२/०७/२०२३

shindemandar@yahoo.com

एक 'भारी' अनुभव!

Pathaan

बॉलीवूड ही एक नशा आहे

आपलं दुःख, आपल्या अडचणी

आपली भांडणं, नकोशा आठवणी

सगळं विसरून, आपल्याला खेचून

घेऊन जातात एका वेगळ्या दुनियेत

स्वप्नांच्या, दोस्तीच्या, प्रेमाच्या दुनियेत

जिथं शत्रूसुद्धा बनतात मित्र

आणि आनंद भरून उरतो सर्वत्र

पडद्यावरच्या खोट्या दुनियेत

हरवून जातो माणूस प्रत्येक

हसतो, रडतो, नाचतोसुद्धा

जगतो ते क्षण पुन्हा पुन्हा

या दुनियेची किंमत काय

मोजणार किती, फेडणार काय

सिनेमा आणतो आपल्यासाठी

नाच, गाणी, गप्पा, गोष्टी

मोकळं मन आणि बाहू पसरून

आपण घेऊ त्याला रिचवून

अंगाअंगात भिनेल पुन्हा

बॉलीवूडची ही सॉलीड नशा

आज हे सुचायचं कारण म्हणजे

खूप वर्षांनंतर बघायला मिळालेली

थेटरमधली गर्दी,

शिट्ट्या, टाळ्या, नाच

थँक्स टू 'पठान'!

बॉलीवूड नीडेड अ पुश

वी मिस्ड यू, शाह रुख!

Pathaan

Awaken the real power within you... Brahmastra!

सिनेमा म्हणजे करमणूक. एन्टरटेनमेन्ट. खऱ्या आयुष्यातल्या समस्या, दुःख, निराशा विसरायला लावणारे तीन तास, खोटी आशा, खोटी नाती, खोटे प्रसंग; पण करमणूक १००% खरी.

अचाट शक्तीचे अफाट प्रयोग, कल्पनेपलीकडची कल्पना, पौराणिक संदर्भांची आजच्या वास्तवाशी बेमालूम जोडणी, प्रेम-बिम, नाच-गाणी, दसरा-दिवाळी, भांडण - लढाई, रहस्य, अस्त्र-शस्त्र… ब्रह्मास्त्र!

आपण कोण आहोत, आपल्यामधे काय शक्ती आहेत, याची कल्पनाच नसलेला रणबीरचा 'शिवा'. कुठलीही विशेष शक्ती नसताना केवळ प्रेमाखातर जीव धोक्यात घालणारी आलियाची 'ईशा'. आपल्याला नेमून दिलेलं काम बजावताना दुसरा कुठलाही विचार न करणारी मौनीची 'जुनून'. आपल्या छोटया-मोठ्या शक्तींचा योग्य वेळी वापर करणारे शिष्य आणि अस्त्र-शस्त्रांचं प्रशिक्षण देण्याऐवजी स्वतःच्या आतमधे असलेली शक्ती जागवायला शिकवणारे अमिताभचे 'गुरुजी'. एवढ्याच पात्रांनी तीन तास आपल्याला खिळवून ठेवणं शक्य असताना, थोड्याच वेळासाठी येऊन आपला पॉवर-पॅक्ड परफॉर्मन्स देणारा नागार्जुन. आणि सिनेमा रिलीज होईपर्यंत सस्पेन्स ठेवलेला (पण आता सांगायला हरकत नाही असा) - 'ब्रह्मास्त्र' सिनेमाची खरी ताकद - मेन अट्रॅक्शन - शाहरुखचा 'सायंटीस्ट मोहन भार्गव'.

जबरदस्त स्पेशल इफेक्ट्स, जे फक्त आणि फक्त मोठ्या स्क्रीनवरच बघावेत. सुसाट वेगानं धावणारी आणि धक्क्यांमागून धक्के देणारी गोष्ट. एकामागून एक घडत जाणाऱ्या महत्त्वाच्या घटना बघताना मधे-मधे श्वास घ्यायला फुरसत देणारी गाणी. आणि सगळी गोष्ट एकदाच सांगून संपवून टाकण्याऐवजी पहिल्या गोष्टीतून दुसऱ्या गोष्टीबद्दल उत्सुकता निर्माण करून सोडणारा शेवट.

एवढी सगळी कारणं दिली असूनसुद्धा ज्यांना आपली करमणूक करून घ्यायची इच्छा नसेल, त्यांनी अजिबातच 'ब्रह्मास्त्र' बघायला जाऊ नये. हॅरी पॉटर, स्टार वॉर्स आणि हॉलिवूडच्या आणखी कुठल्या-कुठल्या सिनेमांशी तुलना करायची असेल तरी 'ब्रह्मास्त्र' बघायला जाऊ नये. आपल्या पुराणात खरी अस्त्रं कुठली होती आणि कुठलं अस्त्र कधी कुठं कसं वापरायचं याबद्दल आपल्याला उपजत ज्ञान असेल, तर मग 'ब्रह्मास्त्र' बघायचा विचारसुद्धा करू नये.

पण तीन तास 'भारी' वाटून घ्यायचं असेल, फॅन्टसी अनुभवायची असेल, जे प्रत्यक्ष आपल्या आयुष्यात घडणार नाही ते स्क्रीनवर बघायची मजा घ्यायची असेल, (आणि तुम्ही रणबिर, आलिया, अमिताभ, नागार्जुन, मौनी यापैकी कुणाचेही किंवा सगळ्यांचे फॅन असाल...) तर नक्की मोठ्या स्क्रीनवर 'ब्रह्मास्त्र' बघाच.

…शाहरुखचे फॅन असाल तर वरून अकरावी ओळ वाचल्यावरच तुम्ही तिकीट बुक करायला गेला असाल, याची खात्री आहे!

- मंदार शिंदे ९८२२४०१२४६

९ सप्टेंबर २०२२

Cinema means entertainment. Entertainment entertainment entertainment. Three hours of relief from real life problems, sorrows, and disappointments. Cinema gives false hopes, portrays false relationships, presents false events; but the entertainment is 100% real.

Tremendous powers being exercised, imagination beyond imagination, subtle connection of mythological references with today's reality, love story, dance and songs, Dussehra-Diwali celebrations, battles and wars, mystery, weapons, Astra… Brahmastra!

Ranbir plays 'Shiva' who has no idea who he is, what powers he has. Alia plays 'Isha' who has no special powers, but risks her life only for the sake of love. Mauni plays 'Junoon' who does not think of anything else while doing the work assigned to her. Amitabh plays 'Guruji' who not only teaches students to use their small and big powers at the right time but also encourages them to awaken the power within themselves instead of training them with weapons. While these many characters could have kept us engrossed for three hours, Nagarjuna gives his power-packed performance in just a short time. And kept in suspense until the release of the movie (but it's okay to say now) - the real strength of 'Brahmastra' - the main attraction - Shahrukh playing 'Scientist Mohan Bhargava'.

Amazing special effects, which should only be seen on the big screen. A story that runs at a steady pace and gives one shock after another. Songs that give you time to breathe while catching up with the important events happening one after the other. And instead of just telling the story once and for all, there is an ending that leaves you curious about the next story generated from the first story.

Despite all these reasons, those who do not want to entertain themselves should not go to see 'Brahmastra' at all. Even if you want to compare it with Harry Potter, Star Wars and any other Hollywood movies, you should not go to see 'Brahmastra'. If you have instinctive knowledge about what were the real weapons in our Puranas and how to use which weapon when and where, then you should not even think of watching 'Brahmastra'.

But if you want to feel great for three hours, if you want to experience the fantasy, if you want to enjoy watching on screen what will never happen in your real life, (and if you are a fan of any or all of Ranbir, Alia, Amitabh, Nagarjuna, Mouni...) then definitely watch 'Brahmastra' on the big screen.

…If you are a fan of Shah Rukh, you must have gone to book the ticket only after reading the eleventh line from above!

- Mandar Shinde 9822401246

9th September 2022

Awaken the real power within you... Brahmastra!

Dabangg 3 - Bhai Ki Movie... Must Watch!

दबंग ३ - भाई की मूव्ही.. मस्ट वॉच!

सलमान खान ऊर्फ चुलबुल पांडे ऊर्फ रॉबिन हूड पांडे ऊर्फ धाकड पांडे ऊर्फ करु पांडे (म्हणजे काय कुणास ठाऊक?) हा उभ्या-आडव्या भारत देशातल्या सर्वसामान्य आणि बहुसंख्य प्रेक्षकांना अपील होणारा ‘हिरो’ आहे. पुण्या-मुंबईसारख्या मेट्रो सिटीपासून शंभरेक किलोमीटर लांब गेलं की ही वस्तुस्थिती जास्त ठळकपणे नजरेत येते. आयुष्मान खुराणा, राजकुमार राव, विकी कौशल, असे नव्या दमाचे ‘ऐक्टर’ इंडस्ट्रीत येत असले तरी, त्यांच्या सिनेमाला सलमान आणि अक्षय कुमारच्या सिनेमासारखी ‘एन्टरटेनमेण्ट व्हॅल्यू’ अजून कमावता आलेली नाही. अजय देवगणचा ‘सिंघम’ आणि रणवीर सिंगचा ‘सिम्बा’ बऱ्यापैकी देशभरातल्या प्रेक्षकांना एन्टरटेन करु शकलेत. पण रणबीर कपूरची ऐक्टींग, आयुष्मानच्या सिनेमांची दमदार स्क्रिप्ट, ठराविकच लोकांना आकर्षित करु शकलेत हे सत्य आहे.

सलमानचा सिनेमा मात्र कितीही टिपिकल असला, स्टोरी कितीही प्रेडीक्टेबल असली, स्क्रिप्ट कितीही कमजोर असली, गाणी कितीही नीरस असली, डायलॉग कितीही बालिश असले, फाईट सीन कितीही अविश्वसनीय असले, तरीदेखील फक्त आणि फक्त सलमानच्या नावावर सिनेमा जबरदस्त हिट होतो, पैसे कमावतो, इंडस्ट्रीत खळबळ माजवतो, कित्येक नव्या-जुन्या कलाकारांना काम आणि प्रसिद्धी मिळवून देतो, हे नक्की!

उदाहरणार्थ, ‘दबंग ३’ मधे महेश मांजरेकरांच्या मुलीला लॉन्च केलंय. तिच्यात विशेष लक्षात राहण्यासारखं काहीच नसलं तरी, करीयरच्या सुरुवातीला तिच्या नावावर १०० कोटीचा सिनेमा लागला ना डायरेक्ट… याला म्हणायचं सलमानची जादू.

सिनेमाची स्टोरी सलमान खाननं लिहिलेली असल्यावर प्रभुदेवाला डिरेक्शनसाठी किती वाव होता माहिती नाही, पण एका गाण्यातला प्रभुदेवाचा डान्स मात्र फुल्टू पैसा वसूल!

सोहेल खानचा गेस्ट अपिअरन्स अगदीच छोटा, पण त्याची एन्ट्री हमखास टाळ्या मिळवणारी! सलमान, अरबाज, सोहेल, या तिघांना एकत्र स्क्रीनवर बघायला अजून मजा आली असती.

डुप्लिकेट विनोद खन्ना संपूर्ण सिनेमात खटकतो, पण ओरिजिनल डिंपल बरोबर असल्यामुळं काही सीनमधे तोसुद्धा खपून जातो. मागच्या ‘दबंग’चे रेफरन्स ओढून-ताणून जुळवायचा प्रयत्न केलाय, पण ‘सिनेमॅटीक लिबर्टी’च्या नावाखाली फिजिक्सच्या नियमांसारखी स्क्रिप्ट रायटींगच्या नियमांची मोडतोडसुद्धा दुर्लक्षित केलेलीच बरी.

पहिल्या ‘दबंग’मधे सिक्स पॅकवाला सोनू सूद भाव खाऊन गेला होता. तिसऱ्या ‘दबंग’चा व्हीलनसुद्धा स्टायलीश आणि इम्प्रेसिव्ह वाटतो. उगाच बावळट आणि किरकोळ व्हीलन समोर असेल तर चुलबुल पांडेची दबंगगिरी उठून दिसणार कशी? त्यामुळं व्हीलनच्या रोलसाठी यावेळी सुद्धा चांगली चॉईस केलेली दिसली.

साजिद-वाजिदच्या संगीतात लक्षात राहण्यासारखं काहीच नाही. काही गाणी मागच्या ‘दबंग’मधल्या गाण्यांमधेच कडवी वाढवून दिल्यासारखी वाटली. यावेळी मुन्नीच्या ऐवजी मुन्ना बदनाम झालाय आणि झंडू बाम, फेव्हीकॉल या ब्रॅन्डनंतर यावेळी ‘सेट वेट जेल’चा नंबर लागलाय, एवढंच गाणी ऐकून लक्षात येतं.

कदाचित प्रभुदेवा डिरेक्टर असल्यामुळं असेल, पण फाईट सीन थोडे साऊथच्या सिनेमासारखे जास्तीचे रक्तबंबाळ वाटले. पण तरीसुद्धा बटबटीत अंगप्रदर्शन किंवा अंगावर येणारे टॉर्चर सीन कमीच वाटले. सलमानच्या सिनेमाची परंपरा जपत एकही किसिंग सीन दाखवलेला नाही, बेड सीन नाही, पाणचट आणि सूचक जोक असले तरी अश्लील किंवा ओंगळवाणे डायलॉग नाहीत. असे सिनेमे फॅमिलीसोबत बघायला जाण्यात लोकांना फारशी रिस्क वाटत नाही. या बाबतीत अक्षय कुमारचे सो-कॉल्ड कॉमेडी सिनेमे अगदीच टाळण्यासारखे असतात.

एकूण, सलमानचा सिनेमा म्हणजे कम्प्लीट फॅमिली एन्टरटेनमेण्ट. देशातली राजकीय उलथा-पालथ, आर्थिक मंदीचं संकट, बेरोजगारीचा प्रश्न, पर्यावरण बदलाची आव्हानं, अशा सगळ्या गोष्टी विसरायला लावणारा आणि शेवटी वाईटाचा पराभव, चांगल्याचा विजय होतोच अशी आशा पेरून जाणारा सलमानचा ‘दबंग ३’ सगळ्या चुका पोटात घालून एकदा बघण्यासारखा… सलमानच्या फॅन्ससाठी तर एवढं सगळं बोलायची सुद्धा गरज नाही. भाई की मूव्ही है, बस्स… मस्ट वॉच!!

- मंदार शिंदे ९८२२४०१२४६

०१/०१/२०२०

Dabangg 3 - Bhai Ki Movie... Must Watch!

रंपाट...

रंपाट लय रंपाट..

प्रवाहाच्या विरोधात भावा पव्हलोय मी

आणली ती स्थिती आधी माझी कधी नव्हती

येऊदेत कितीपण अडचणी माझ्या म्होरं

हसून मी बोलेन त्यांना काय चालतंय की

रंपाट लय रंपाट..

बिंधास मराठी पोरं ही रंपाट…

अभिनय आणि कश्मिरासारख्या रियल लाईफ स्ट्रगलर्सचा 'रंपाट'... अस्सल मराठी मातीतल्या मराठी माणसांच्या गोष्टी जगासमोर मांडणाऱ्या रवी जाधवचा 'रंपाट'... प्रिया बेर्डेच्या खऱ्याखुऱ्या आयुष्यातल्या खऱ्याखुऱ्या स्वप्नांचा 'रंपाट'... अंगावर येणाऱ्या ग्लॅमर इंडस्ट्रीला शिंगावर घेणाऱ्या कुशल बद्रिकेसारख्या लढवय्यांचा 'रंपाट'... ग्लॅमर, पैसा, प्रसिद्धी, यापासून सुरु होणारा पण शेवटी आपल्या मातीशी नाळ जोडणारा 'रंपाट'...!!

"इंजिनियर बनायला पैसे लागतात, डॉक्टर बनायला पैसे लागतात, फक्त 'स्टार' बनायला पैसे लागत नाहीत.. त्यासाठी लागतं लक.. नशीब !!"

"जे काही करायचंय ते आज, आत्ता, ताबडतोब.. फटाफट !! वेळ निघून गेल्यावर काहीही करुन उपयोग नाही..."

"पन्नास वर्षं झाली मी माझं स्वप्न पूर्ण व्हायची वाट बघतोय.. पण म्हणून तुझी स्वप्नंसुद्धा तू पन्नाशीत पोचल्यावर पूर्ण व्हावीत हे मला चालणार नाही..."

"सोळा वर्षांचे होईपर्यंत तुम्ही जे काही असता त्यासाठी तुमचे आईवडील जबाबदार असतात.. पण त्यानंतर फक्त तुम्ही स्वतः...!"

ॲक्टींगचा किडा वेगळा... आणि चंदेरी दुनियेच्या झगमगाटाला भुलून, एजंट लोकांना बळी पडून, 'कॉम्प्रमाईज' करुन, पैसा ओतून 'स्टार' बनायचा हट्ट वेगळा... हे अभिनयला स्वतःला एवढ्या लहान वयातच कळलंय, याबद्दल त्याचं अभिनंदन. आणि रवी जाधवनं मोठ्या पडद्यामागचं सत्य मोठ्या पडद्यावरच दाखवलंय, याबद्दल त्याचे आभार. हा सिनेमा महाराष्ट्रातल्या खेड्यापाड्यांमध्ये पोहोचावा आणि हजारो स्वप्नाळू भावी स्टार्सचे डोळे उघडावेत, हीच अपेक्षा !

मोठ्ठी स्वप्नं जरूर बघावीत, पण ती खरी करण्यासाठी लागतील तेवढे कष्ट करायची आणि सतत शिकत रहायची तयारी पाहिजे, हा मेसेज देणारा 'रंपाट' सुपरहीट होण्यासाठी खूप खूप शुभेच्छा !!

- मंदार शिंदे 9822401246

रंपाट...