अंधार साचू लागतो आसमंतात,
दुनियेला करीत भयभीत
जेव्हा सूर्य विसावतो, धरणीच्या कुशीत ॥
आली खोट्याची दुनिया, गेला सत्याचा जमाना,
सावरण्या तोल जगाचा, सारे शोधतात महात्मा.
तूच तो महात्मा बन, असत्याशी युद्ध करीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
इमानदारीला मोल नाही, पैशाचा आहे वचक,
मारणारेच सारे जमलेत, कोण आहे तारक?
तूच तो तारक बन, मृत्युवर मात करीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
सत्य, शिव आणि सुंदरातले काहीच नाही शिल्लक,
कलियुगाच्या प्रभावामध्ये, झालेत देवही कफल्लक.
तूच एक श्रीमंत बन, त्यागाचे मूल्य वाढवीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो धरणीच्या कुशीत ।
समर्थाच्या आधाराशिवाय, झालेत सारे लाचार,
आता तर वाटतोय सार्यांना, लाचारी हाच आधार.
खरा आधार होऊन दाखव, सार्यांचा तोल सावरीत,
जेव्हा सूर्य विसावतो, धरणीच्या कुशीत ॥
ऐसी अक्षरे
Tuesday, February 16, 2010
Monday, February 1, 2010
नटरंग
मनात आलं डोक्यात घुसलं - खूळ तमाशाचं,
कला ह्याची बावनकशी - भय कसलं मग समाजाचं.
पैसा सोडंल घरदार सोडंल - सोडंल की हो कुणी लाज,
मर्दानगीच्या गोष्टी करणारं - होईल का पर कुणी नाचं?
नावच ज्याचं गुणा - अंगी गुणांची खाण,
पुरषाच्या शरीरामधी - वागवतो बाईचा प्राण.
बाईचं घेतलं रुप स्वतः - देवानं भक्तांसाठी,
पैलवानाचा होई नाच्या - इथंच रसिकांसाठी.
ऐशी ज्याची किर्ती - देह झिजवी कलेसाठी,
मानाचा मुजरा रसिकांचा - 'अतुल' नटरंगासाठी...
नटरंग
Subscribe to:
Posts (Atom)